Na koniec 2020 r. wynosił 0,90 pkt (podobnie jak we wrześniu i w czerwcu 2020 r.). Przed pandemią oscylował wokół 0,50 pkt, na koniec 2015 r. było to tylko niecałe 0,1 pkt. W ostatnich latach indeks pchnęły w górę wszystkie trzy czynniki na niego wpływające. Początkowo, w latach 2015-2017, zdecydowała o tym głównie repolonizacja sektora bankowego prowadzona przez nie kapitał prywatny, ale państwowy. PZU najpierw przejął kontrolę nad Aliorem, a później nad Pekao, co było głównym powodem wzrostu udziału banków kontrolowanych przez Skarb Państwa w aktywach polskiego sektora bankowego. W kolejnych latach urósł też udział głosów przedstawicieli rządu w liczbie głosów w Komisji Nadzoru Finansowego (do 40 proc. z 30 proc. w 2015 r.). Na to nałożyła się pandemia, która spowodowała wzrost wskaźnika wrażliwości funduszy własnych sektora bankowego na ryzyko związane z obligacjami skarbowymi (do 13 proc. z 8 proc. przed pandemią). Jest to spowodowane dużym wzrostem wartości obligacji skarbowych i udziału tych instrumentów w aktywach banków (skutek tarcz antykryzysowych). MR