Choć trenerzy obu reprezentacji podkreślają, że półfinałowy mecz mistrzostw Europy to rywalizacja Walii z Portugalią, a nie pojedynek Cristiano Ronaldo z Garethem Bale'em, to trudno oderwać oczy od przywódców obu reprezentacji.
Łączy ich tyle samo, co dzieli. Obaj są gwiazdami Realu Madryt, najdroższymi piłkarzami w historii dyscypliny, umiejętnościami przypominają graczy z nieznanej innym futbolowej planety. Jednak boisko i klubowy herb to jedyne, co mają wspólnego. Prowadzą zupełnie inny styl życia. Ronaldo to narcyz i celebryta, Bale bardziej przypomina równego chłopaka z sąsiedztwa. Mówi się, że poza pracą za sobą nie przepadają, nie starają się zresztą tego ukrywać. – Nie muszę wyskakiwać z nim na kolację, by rozumieć się na boisku. To, co poza murawą, nie ma znaczenia – przekonuje Portugalczyk.
Także w trakcie francuskiego turnieju prowadzą swoje zespoły w inny sposób. Ronaldo jest zapatrzony w siebie. W Madrycie rozpieszczany grą u boku najlepszych piłkarzy świata, w drużynie narodowej wygląda na rozczarowanego przeciętnymi umiejętnościami rodaków. W trakcie meczów wymachuje rękami, złości się, gdy nie dostanie podania na czubek buta. Z drugiej strony to talizman reprezentacji. We Francji nie pokazał jeszcze pełnej klasy, a mimo to strzelił dwa gole i zaliczył dwie asysty. Całkiem nieźle jak na kogoś, kto w teorii zawodzi.
Gareth Bale także strzela gole, ma ich na koncie już trzy, ale jego etyka pracy jest nieco inna. Poza boiskiem cichy, skromny, wolny od ciężaru przerośniętego ego. A na murawie – dumny lider. Nieraz podkreślał swoje przywiązanie do kraju, dla sukcesu reprezentacji jest gotów do najwyższych poświęceń. Tak jak Robert Lewandowski w drużynie Adama Nawałki, Bale skupia na sobie uwagę rywali i robi miejsce swoim kolegom.
