W Nowym Jorku podczas debat uczestnicy wskazali na potrzebę współpracy między rządami, sektorem prywatnym i społeczeństwem, aby zrealizować zobowiązania wynikające z porozumienia paryskiego. Powtarzającym się tematem prowadzonych debat było zwrócenie uwagi na uwzględnienia głosów społeczności lokalnych w polityce klimatycznej. Grupy te stanowią prawie 500 milionów ludzi na całym świecie, a ich wiedza na temat lokalnego środowiska jest niezbędna do skutecznego działania na rzecz klimatu. Wskazywano również, że tylko praktyczne rozwiązania mogą pozwolić na realizację celów klimatycznych w celu ograniczenia ocieplenia znacznie poniżej 2 stopni Celsjusza. Działania w tym zakresie mogą być realizowane poprzez innowacje technologiczne, szczególnie w wyniku wykorzystania sztucznej inteligencji, która może prowadzić do optymalizacji zużycia energii czy indywidualnego śledzenia emisji śladu węglowego.
Ciekawe wnioski pojawiły się w kontekście dyskusji na temat obowiązków w zakresie sprawozdawczości zrównoważonego rozwoju. Co prawda pojawiły się obawy dotyczące kosztów związanych z tym procesem, istnieją jednak nadzieje, że zwiększona przejrzystość poprawi rozliczalność i przyspieszy wysiłki na rzecz budowania strategii redukcji emisji przez firmy reprezentujące różne branże.
Szczyt COP29 już teraz uznawany jest za „finansowy COP”, gdyż ma stać się miejscem, gdzie uczestnicy mają podjąć konkretne decyzje dotyczące pozyskania funduszy na realizację globalnej polityki klimatycznej. Z perspektywy finansów jasno wynika również, że nie poświęca się wystarczającej uwagi znajdowaniu kompleksowych rozwiązań w zakresie zadłużenia. Przykładem może być ulga debetowa i restrukturyzacyjna, która pozytywnie jest odbierana z perspektywy fiskalnej. Pojawiają się inne innowacyjne narzędzia, takie jak zamiany długu na klimat i długu na adaptację, które również zyskują na popularności i stanowią ciekawą ścieżkę finansowania projektów klimatycznych.
Przedmiotem rozmów ma być również artykułu 6 porozumienia paryskiego, który dotyczy rynków zbytu emisji i współpracy między krajami w zakresie redukcji gazów cieplarnianych. Artykuł ten ma na celu ułatwienie krajom osiągania ich celów klimatycznych poprzez handel uprawnieniami do emisji oraz wspólne projekty redukcyjne. Przedmiotem negocjacji ma być ustalenie zasad funkcjonowania rynków zbytu emisji, sposoby na zacieśnienie współpracy między krajami, ustalenia standardów monitorowania, raportowania i weryfikacji, aby zapewnić, że działania podejmowane w ramach wspomnianego artykułu były skuteczne i wiarygodne.
W Baku mają być kontynuowane dyskusje na temat zwiększenia budżetu funduszu strat i szkód. Jednym z obszarów takich wyzwań będzie omówienie kwestii finansowania działań klimatycznych dla krajów rozwijających się, które często są najbardziej narażone na skutki zmian klimat. Mimo kolejnych deklaracji zwiększenia budżetu tego funduszu luka finansowa w tym zakresie ciągle się pogłębia i szacuje się, że tylko w Azji w tym roku wyniesie 300 mld USD.
