Ale w tej opinii jest odosobniony. Inni europejscy urzędnicy przyznają, że projekt ten jest zbyt ambitny i zapał do jego realizacji wyraźnie osłabł.
Unia bankowa, na której budowę liderzy UE zdecydowali się w połowie ub.r., to jeden z pomysłów na wzmocnienie strefy euro. Ma on zerwać powiązanie między kondycją sektora bankowego w danym kraju a stabilnością jego finansów publicznych. Pierwszy filar unii bankowej został wzniesiony w grudniu ub.r., gdy ministrowie finansów UE uzgodnili, że za nadzór nad największymi europejskimi bankami (o aktywach przekraczających 30 mld euro) odpowiedzialny będzie Europejski Bank Centralny. Tę rolę frankfurcka instytucja ma pełnić od marca przyszłego roku.
Do tego czasu powinien powstać drugi filar: fundusz, który mógłby wspierać lub likwidować słabe banki, zarządzany przez niezależną od EBC agencję (chodzi o to, aby fundusz nie był wykorzystywany do prowadzenia polityki pieniężnej).
Ostatnim filarem unii ma być paneuropejski system ubezpieczania depozytów, ale ten pomysł od początku budził kontrowersje.
– Oczekiwania, że agencja upadłościowa oraz fundusz upadłościowy będą gotowe, zanim EBC obejmie nadzór nad bankami, są nierealistyczne – przyznaje Sharon Bowles, przewodnicząca komisji ds. ekonomicznych i monetarnych w Parlamencie Europejskim. – To oznacza, że jeśli jakiś bank będzie miał problemy, obciążą one władze jego macierzystego kraju – dodaje.