Zasada podwójnej istotności (ang. double materiality) jest podstawową zasadą, zgodnie z którą ustalana jest treść raportów zrównoważonego rozwoju. Zgodnie z nią w raporcie muszą znaleźć się wszystkie informacje, które są istotne z perspektywy istotności wpływu oraz wszystkie informacje, które są istotne z perspektywy istotności finansowej.
W przypadku tej pierwszej perspektywy trzeba ustalić, na jakie zagadnienia zrównoważonego rozwoju (czyli dotyczące środowiska naturalnego, ludzi i społeczeństwa) spółka wywiera istotny wpływ. W przypadku tej drugiej perspektywy trzeba z kolei ustalić, które zagadnienia zrównoważonego rozwoju generują, lub mogą w przyszłości stworzyć, istotne ryzyka lub szanse dla przedsiębiorstwa; istotne, czyli takie, które mogą mieć istotne pozytywne lub negatywne efekty finansowe i w efekcie wpływać na wartość przedsiębiorstwa.
Z zasady podwójnej istotności wynika bezpośrednio konieczność przeprowadzenia badania istotności. Jego wyniki pozwalają ustalić, które standardy, wymogi ujawnieniowe i punkty danych znajdą się w raporcie zrównoważonego rozwoju.
Kolejną z głównych zasad określonych w ESRS 1 jest ta, która ustala zakres podmiotowy raportu. Podstawą tej zasady jest zapis wskazujący, że sprawozdanie zrównoważonego rozwoju musi dotyczyć tych samych jednostek, które są ujęte w sprawozdaniu finansowym.
W praktyce sprowadza się to w przypadku raportów dotyczących grup kapitałowych do ujęcia w raporcie danych pochodzących ze wszystkich spółek zależnych. Zakres raportu, a co za tym idzie przedstawionych w nim informacji, powinien jednak w pewnych przypadkach być rozszerzony o informacje i dane pochodzące z łańcucha wartości. Tak dzieje się w przypadku, gdy jest to niezbędne, by umożliwić odbiorcom raportu zrozumienie danego istotnego wpływu, ryzyka lub szansy, albo by uzyskać odpowiednią jakość informacji przedstawionych w raporcie.
