Banki centralne dywersyfikują rezerwy wybierając złoto i inne waluty

Udział dolara spadł do 57,8 proc. całkowitych rezerw walutowych na koniec 2024 r., najniżej od 1994 r., o 7,3 p. proc. w ciągu 10 lat, ponieważ banki centralne dywersyfikują zasoby, inwestując w aktywa denominowane w walutach innych niż dolar oraz w złoto.

Foto: parkiet.com

Status dolara amerykańskiego jako dominującej globalnej waluty rezerwowej pomógł USA sfinansować ich podwójne deficyty, a tym samym umożliwił im: ogromny deficyt fiskalny każdego roku i ogromny deficyt handlowy każdego roku. Status waluty rezerwowej pochodzi od innych banków centralnych (nie Fed), które kupiły biliony aktywów denominowanych w USD, takich jak papiery wartościowe skarbowe, inne papiery wartościowe rządowe, obligacje korporacyjne, a nawet akcje. - Status dolara jako dominującej waluty rezerwowej był kluczowy dla USA, a ponieważ ta dominacja spada tak powoli, ryzyka narastają tak powoli – zauważa Wolf Richter.

Dolar amerykański stracił jeszcze więcej gruntu jako wiodąca globalna waluta rezerwowa w 2024 r., zgodnie z danymi COFER MFW opublikowanymi dzisiaj. Całkowite zasoby papierów wartościowych denominowanych w USD innych banków centralnych (nie Fed) spadły o 59 miliardów dolarów do 6,63 biliona dolarów na koniec 2024 r., z 6,69 biliona dolarów na koniec 2023 r.

Udział dolara spadł do 57,8 proc. całkowitych przydzielonych rezerw walutowych na koniec 2024 r., co jest najniższym poziomem od 1994 r. i oznacza spadek o 7,3 punktu procentowego w ciągu 10 lat, ponieważ banki centralne od lat dywersyfikują swoje zasoby, inwestując w aktywa denominowane w walutach innych niż dolar oraz w złoto.

Dolar doświadczył już wcześniej ogromnej utraty globalnego zaufania: jego udział spadł z 85 proc. w 1977 r. do 46 proc. w 1991 r., po tym jak inflacja eksplodowała w USA w latach 70. i na początku lat 80. Jednak w latach 90., gdy inflacja została obniżona i w większości pozostała niska, banki centralne ponownie załadowały aktywa w USD, a dolar odzyskał udział jako waluta rezerwowa, dopóki euro nie stało się pełnoprawną walutą.

Rezerwy walutowe denominowane w USD obejmują amerykańskie papiery wartościowe skarbowe, amerykańskie papiery wartościowe agencji, amerykańskie MBS, amerykańskie obligacje korporacyjne, amerykańskie akcje i inne aktywa denominowane w USD będące w posiadaniu banków centralnych innych niż Fed.

Główne waluty rezerwowe

Posiadane przez banki centralne rezerwy walutowe denominowane we wszystkich walutach, w tym w USD, wzrosły w 2024 r. do 12,36 bln USD (z 12,35 bln USD na koniec 2023 r.).

Z całości wyłączone są wszelkie aktywa banku centralnego denominowane w jego własnej walucie, takie jak aktywa Fed w postaci papierów wartościowych skarbowych i MBS, aktywa EBC w postaci obligacji denominowanych w euro oraz aktywa Banku Japonii w postaci aktywów denominowanych w jenach.

USD nie traci udziału w stosunku do euro. Euro jest drugą co do wielkości światową walutą rezerwową, z zasobami wynoszącymi 2,27 biliona dolarów pod koniec 2024 r. Jego udział wynosił około 20 proc. od lat, z najniższym poziomem 19,1 proc. w 2016 r. i najwyższym 21,3 proc. w 2020 r. W IV kwartale udział euro wynosił 19,8 proc. Tak więc na przestrzeni lat USD nie stracił udziału na rzecz euro; stracił udział na rzecz innych walut rezerwowych, w tym „niekonwencjonalnych walut rezerwowych”, jak nazywa je MFW.

Wzrost „niekonwencjonalnych walut rezerwowych”

Niektóre z tych innych walut rezerwowych zyskują udział kosztem dolara, zwłaszcza waluty w koszyku „niekonwencjonalnych walut rezerwowych”, które MFW łączy w „Wszystkie inne”, których łączny udział rośnie od 2020 r.

Jednak chiński renminbi stracił udział. Chiny są drugą co do wielkości gospodarką na świecie, ale ich waluta odgrywa tylko niewielką rolę jako waluta rezerwowa. I traci na wartości w stosunku do USD i innych walut od 2022 r. Banki centralne nie są zachwycone aktywami denominowanymi w RMB ze względu na kontrolę kapitału w Chinach, problemy z wymienialnością RMB i inne zawiłości.

Należy zauważyć wzrost niekonwencjonalnych walut rezerwowych połączonych w grupie „wszystkie inne waluty”:

·       Jen japoński, 5,8 proc.;

·       Funt brytyjski, 4,7 proc.;

·       „Wszystkie inne waluty”, 4,6 proc.;

·       Dolar kanadyjski, 2,8 proc.;

·       Chiński renminbi, 2,2 proc.;

·       Dolar australijski, 2,1 proc.;

·       Frank szwajcarski, 0,2 proc.

Inna dywersyfikacja: złoto.

Sztabki złota nie są „rezerwami walutowymi” banków centralnych i nie są uwzględnione w powyższych danych. Złoto jest „aktywem rezerwowym” nieobejmującym walut obcych.

Po czterech dekadach wyprzedaży swoich zasobów złota banki centralne zaczęły ponownie dodawać złoto około 20 lat temu.

Czterech największych posiadaczy nie zmieniło swoich zasobów złota od co najmniej 20 lat (na podstawie danych MFW opublikowanych przez World Gold Council):

·       USA: 8133 ton

·       Niemcy: 3352 ton

·       Włochy: 2452 ton

·       Francja: 2437

Ale było dużo ruchów poniżej pierwszej czwórki, szczególnie w przypadku Rosji i Chin, które są obecnie 5. i 6. największymi posiadaczami. Rosja: 2333 ton, niewiele się zmieniło od drugiego kwartału 2022 r. Ale między 2005 a 2022 r. Rosja, jeden z największych producentów złota, dodała prawie 2000 ton. Chiny: 2280 ton. W 2024 r. dodały 44 tony. Rozpoczęła gromadzenie złota w 2009 r. i do 2015 r. potroiła swoje zasoby. Od 2005 r. Rosja i Chiny łącznie dodały 3626 ton do swoich zasobów.

Mniejsi posiadacze, tacy jak Polska, Indie, Kirgistan, Uzbekistan, dodali duże ilości złota w 2024 r. Według danych MFW niezaktualizowanych na 2024 r. zasoby złota banków centralnych wzrosły o około 200 milionów uncji trojańskich (6221 ton) od 2006 r. do 1,16 miliarda uncji trojańskich, głównie za sprawą Chin i Rosji. Same wzrosty w Chinach i Rosji stanowią prawie 60 proc. całkowitego wzrostu od 2006 r.

W przeliczeniu na dolary te zasoby złota po dzisiejszej cenie wynoszą 3,65 biliona dolarów.