Model gospodarczy, który zbudował w Singapurze, przyciągał zagraniczny kapitał, ale oparty był w dużej mierze na interwencji państwa. Państwo było wielkim inwestorem, zapewniało narodowi tanie mieszkania i dobrą opiekę zdrowotną, a przy okazji inwestowało w rozwój mających dobre perspektywy branż przemysłu oraz w naukę i edukację.
Biznesmeni z Singapuru byli przy tym trzymani na krótkiej smyczy i co jakiś czas piętnowani za swoje przewinienia. Lee rządził w sposób autorytarny, uznając związki zawodowe czy wolność słowa za przeszkody w rozwoju kraju. Stworzony przez niego model rządów w Singapurze wykazywał bardzo wiele podobieństw z systemem panującym obecnie w Chinach.
