Historia planu Hausnera

11.06.2003 - z rządu Leszka Millera odszedł minister finansów Grzegorz Kołodko. Jego następcą został

Andrzej Raczko. Jerzy Hausner awansował na wicepremiera i koordynatora polityki gospodarczej rządu. Wkrótce pojawiły się pierwsze zapowiedzi opracowania przez Hausnera planu, którego celem miało być ograniczenie deficytu

budżetowego.

9.09.2003 - rząd przyjął projekt

budżetu z deficytem na poziomie 45,5 mld zł. W założeniach przedstawionych jeszcze przez Grzegorza

Kołodkę mówiło się o deficycie na poziomie 33 mld zł. Rząd nie przyjął natomiast jeszcze średniookresowej strategii finansów publicznych.

25.09.2003 - "Członkowie Rady

Ministrów uznali, że propozycje dotyczące transferów socjalnych powinny zostać uzupełnione o działania dotyczące ograniczenia wydatków administracyjnych oraz innych wydatków publicznych" - głosił komunikat Centrum Informacyjnego Rządu.

8.10.2003 - plan Hausnera został przyjęty przez rząd. Kilka dni później wicepremier ogłosił początek debaty społecznej nad swoim programem.

2.11.2003 - agencja Fitch Ratings podniosła ze stabilnej do pozytywnej perspektywę oceny wiarygodności kredytowej Polski i sześciu innych krajów kandydujących do Unii Europejskiej. Dzień później agencja Standard & Poor?s obniżyła rating Polski. Agencja spodziewała się, że w 2006 r. dług publiczny Polski przekroczy 60% PKB.

13.11.2003 - 280 posłów zagłosowało przeciwko wnioskowi o wotum nieufności dla Hausnera. Wniosek, zgłoszony przez Ligę Polskich Rodzin, poparło 90 posłów. 50 wstrzymało się od głosu.

20.11.2003 - wprowadzenie w całości planu zalecił Polsce Międzynarodowy Fundusz Walutowy.

24.01.2004 - na posiedzeniu Rady Krajowej SLD Hausner zapowiedział zmniejszenie skali planowanych oszczędności (tylko w wydatkach socjalnych) o miliard - do 31 mld zł w latach 2004-2007. RK SLD zgodziła się na realizację planu, podobnie jak jej odpowiednik w koalicyjnej Unii Pracy.

27.01.2004 - rząd przyjął plan Hausnera po "konsultacjach społecznych".

Początek lutego 2004 - Jerzy Hausner spotkał się z przedstawicielami partii opozycyjnych. Platforma Obywatelska uzależniła poparcie dla planu od wprowadzenia w 2005 r. liniowej stawki podatkowej w wysokości 15%. Kilka tygodni później PO odrzuciła plan jako "wehikuł marketingowy SLD". Zapowiedziała poparcie trzech ustaw zapewniających "realne oszczędności": rewaloryzacji rent i emerytur, świadczeń przedemerytalnych i reorganizacji Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (KRUS),

5.03.2004 - pierwsze czytanie projektów ustaw wchodzących w skład tzw. pakietu zimowego: ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, o świadczeniach emerytalnych, nowelizacji ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Projekty skierowano do komisji. Ponadto nowelizacja ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników i nowela ustawy o finansowaniu sił zbrojnych - trafiły do Senatu. Łącznie te zmiany dawały ok. 18 mld zł oszczędności.

26.03.2004 - premier Leszek Miller zapowiedział dymisję swojego rządu na 2 maja - dzień po wejściu Polski do Unii Europejskiej. Następca Millera - Marek Belka zadeklarował chęć kontynuowania planu Hausnera.

2.04.2004 - Sejm uchwalił ustawę o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

16.04.2004 - przyjęcie ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

16.07.2004 - posłowie przegłosowali ustawę zmieniającą zasady waloryzacji emerytur i rent.

19.11.2004 - Sejm odrzucił dwie ustawy - o podwyżce składek przedsiębiorców na FUS oraz o wypłacaniu emerytur i rent z FUS. Fiasko tej pierwszej doprowadziło do dymisji ministra pracy Krzysztofa Patera.

26.01.2005 - została podjęta decyzja o wycofaniu się rządu z reformy KRUS. Według "Gazety Wyborczej", rząd chce najpierw odzyskać kontrolę nad funduszem, opanowanym przez związki zawodowe rolników.

1.02.2005 - Ministerstwo Gospodarki opublikowało szacunki mówiące, że plan został zrealizowany w 44%.

28.02.2005 - wed