Jeszcze przed otwarciem pozycji należy określić poziom, na którym w razie pomyłki zostanie ona zamknięta. Zabieg ten stanowi swego rodzaju zabezpieczenie - dzięki temu inwestor chroni posiadany kapitał przed nadmiernymi stratami.
Pozycja pozycji nierówna
Załóżmy, że chcemy kupić kontrakt na WIG20 po kursie 1500 pkt. Zasady naszego systemu sugerują zamknięcie pozycji, gdy cena spadnie do 1460 pkt. Z tego wynika, że maksymalna strata na kontrakcie wyniesie 40 punktów. Ta wartość pomnożona przez 10 zł daje 400 zł. Przyjmijmy, że posiadamy do dyspozycji kapitał 10 tys. zł. Jednocześnie chcemy ograniczyć ryzyko pozycji w kontraktach na WIG20 do 5% sumy początkowej, czyli do 500 zł. Jeśli podzielimy potencjalną stratę, a więc 500 zł przez założoną maksymalną stratę dla jednego kontraktu (400 zł), otrzymamy wielkość możliwego zaangażowania na rynku. W tym przypadku będzie to równowartość 1,25 kontraktu. W praktyce oznacza to, że powinniśmy nabyć jeden kontrakt.
Przyjmijmy, że zamierzamy otworzyć pozycje na kontrakcie terminowym opartym na indeksie TechWIG. Również w tym przypadku dopuszczalna strata wynosi 500 zł. Wiemy ponadto, że istnieje możliwość kupna kontraktów po kursie 600 pkt. Na sprzedanie instrumentu zdecydujemy się, jeśli cena spadnie o 15 pkt. Strata, jaką jesteśmy w stanie zaakceptować, wynosi w tym przypadku 150 zł (15 pkt x 10 zł) za walor. Dzieląc 500 zł przez 150 zł otrzymujemy wynik - 3 kontrakty.
Istnieje zatem spora różnica w podejściu do problemu, choćby w odniesieniu do modelu jednostki na stałą kwotę kapitału. W modelu procentowym nie wyznacza się wartości pozycji, a jedynie akceptowaną stratę, która zostaje określona przez gracza jeszcze przed przystąpieniem do transakcji.
