Kwiecień rozpoczął się od trzęsienia ziemi, którym był drugiego dnia tego miesiąca „dzień wyzwolenia Ameryki”, czyli zapowiedziane przez prezydenta Donalda Trumpa ogłoszenie „ceł wzajemnych” na wszystkie kraje mające nadwyżki w handlu z USA. Miał się stać dniem tryumfu prezydenta, a był czymś na kształt realizacji scenariusza Hitchcocka.

W tym roku mija dokładnie 200 lat od jednego z najbardziej zuchwałych oszustw finansowych w historii rynków finansowych, czyli projektu Poyais Scam.

Na regulowanym rynku kapitałowym mamy do czynienia z domniemaniem, że członkowie władz spółek giełdowych mają istotną przewagę informacyjną. W konsekwencji od dekad kreowane były różne wymogi i ograniczenia, które miały na celu uniemożliwienie wykorzystania tej przewagi. Jednak w dzisiejszym otoczeniu rynkowym i technologicznym nie mają one sensu.

Dziś ograniczenia czy brak systemów IT stoją na przeszkodzie ograniczenia liczby beneficjentów programu 800+. Jutro mogą natomiast powstrzymać inne zapędy rządu (np. podatkowe). I dlatego obawiając się takiej przyszłości, nie jestem fanem ich rozbudowy.

Szacuje się, że w Polsce funkcjonuje 830 tys. firm rodzinnych, które generują około 20 proc. PKB. Stanowią istotny element gospodarki. Jednak ich rozwój to często droga pełna wyzwań, zwłaszcza jeśli chodzi o pozyskanie kapitału. Banki, ze względu na kwestie regulacyjne, mają ograniczone możliwości finansowania. Inwestycje funduszy private equity łączą się z częściowym lub pełnym oddaniem kontroli nad firmą. Publiczne rynki kapitałowe wymagają znaczących ujawnień danych finansowych oraz nie zawsze są dostępne.

Komisja Europejska przyjęła strategię na rzecz Unii Oszczędności i Inwestycji (Savings and Investment Union), która jest kluczową inicjatywą mającą na celu poprawę sposobu, w jaki system finansowy UE przekierowuje oszczędności na inwestycje produkcyjne. Towarzyszy temu odejście od koncepcji Unii Rynków Kapitałowych.

Kwiecień rozpoczął się od trzęsienia ziemi, którym był drugiego dnia tego miesiąca „dzień wyzwolenia Ameryki”, czyli zapowiedziane przez prezydenta Donalda Trumpa ogłoszenie „ceł wzajemnych” na wszystkie kraje mające nadwyżki w handlu z USA. Miał się stać dniem tryumfu prezydenta, a był czymś na kształt realizacji scenariusza Hitchcocka.

Komisja Europejska przyjęła strategię na rzecz Unii Oszczędności i Inwestycji (Savings and Investment Union), która jest kluczową inicjatywą mającą na celu poprawę sposobu, w jaki system finansowy UE przekierowuje oszczędności na inwestycje produkcyjne. Towarzyszy temu odejście od koncepcji Unii Rynków Kapitałowych.

Wartość sektora PRS – instytucjonalnego najmu mieszkań – na rynkach CEE z roku na rok umacnia swoją konkurencyjną pozycję w stosunku do innych modeli kreowania podaży na rynku nieruchomości. Polska nie jest wyjątkiem.

Ubiegłotygodniowe decyzje USA dotyczące nałożenia wysokich ceł na prawie wszystkie kraje świata komentowane są jako działania na progu obłędu. A co, jeśli jest to genialne zagranie, wpisujące się w logikę wcześniejszych posunięć, również uważanych za bardzo kontrowersyjne lub nawet szalone?

Z dumą ogłaszając cła wymierzone w dotychczasowych partnerów handlowych, Donald Trump nie docenia lub nie zdaje sobie sprawy z długoterminowych konsekwencji wiążących się ze spadkiem zaufania do amerykańskiego dolara.

Jak donoszą media, trwają „intensywne” prace nad zmianami w podatku Belki.

Postępowanie administracyjne dotyczące nałożenia sankcji przez KNF może budzić niepokój u zarządzających instytucjami finansowymi. Jednak ostatnie zmiany w prawie wprowadzają możliwość złagodzenia sankcji administracyjnych, zazwyczaj pieniężnych, które mogłyby zostać nałożone w trakcie postępowania.

Po wielu latach doświadczeń z przebywaniem z samym sobą stwierdzam, że mam niską podatność na autorytety. To znaczy, że ani się nie zastanawiam nad tym, czy ktoś jest dla mnie autorytetem, ani za kimś takim nie tęsknię.